Bozkurt NET

[gazibaba]

Görmek istemediğimiz şeyler...

Devletin Kürtlerin toplumsal ve kültürel taleplerini asayiş ve giderek terör bağlamına indirgemesi, yaşananların unutulmasına yönelik bir gizli dürtüyü de tatmin etmekte.


Geleceğin, geçmişi unutarak üretilebileceğini sanan naif bir pozitivizm, askerden sivile yansıyan bir üst politika olmayı sürdürüyor. Ne var ki devletten yansıyan şiddete maruz kalanların kendi yaşadıklarını sırf devlet istedi diye unutacaklarını beklemek pek gerçekçi değil... Türkiye medya ve siyasetçi manipülasyonlarıyla gündemi ne denli kamufle etse de, 28 Mart-6 Nisan arasında Güneydoğu’da yaşananlar toplumsal hafızaya geçmiş durumda.

Bu 9 günün olaylarını Demokratik Toplum Partisi barolardan ve insan hakları derneklerinden aldıkları bilgilerle de pekiştirerek bir rapor haline getirdi. Olaylar Muş kırsalında öldürülen 14 PKK’lıdan dördünün cenazelerinin Diyarbakır’a gelmesiyle başlıyor. Savaş uçaklarının alçak uçuş yaptığı bu cenaze töreni sırasında slogan atılmasını bahane eden güvenlik güçleri panzerlerle halkın üzerine yürümüş, biber gazı kullanmış, havaya ateş açmış ve iki kişinin ölümüne sebep olmuştu. Ertesi günü esnafın kepenk kapatmasının ardından kar maskeli Özel Harekat timleri ile Çevik Kuvvet ekipleri kente girerek ‘darbe havası’ yaratmışlardı. 30 Mart’ta ise iki gün önce polis ateşiyle ölenlerin cenaze töreni akabinde yine gaz bombaları ortaya çıkmış ve 8 yaşlarında iki çocuk ölmüştü... Kent 1 Nisan’da normale dönerken, yoğun gözaltı operasyonları başlamış ve günlerce devam ettirilmişti. Gözaltına alınan 563 kişinin 200’ü çocuktu. Valiliğin tespitine göre ise ‘olaylara katılan’ 2500-3000 kişinin %80’i çocuktu. Öte yandan gözaltına alınanlara uygulanan ‘yöntemler’ arasında taciz, soğuk su, ıslak zeminde bekletme, tuvalete girmeye izin vermeme, soğuk betonda oturtma, uyumaya izin vermeme gibi ‘çağdaş’ usuller söz konusu olmuştu.

Diyarbakır’da bunlar olurken, Siirt’e getirilen bir cenazenin defni sırasında güvenlik güçleri bir kişiyi hedef alarak vurmuşlar, yaralıyı yaklaşık 2 km sürükleyerek şehir merkezine getirmişler ve hastaneye kaldırılmasını 1 saat kadar engelleyerek ölümüne neden olmuşlardı. Ertesi gün Çevik Kuvvet güçleri Ulus Mahallesi’ndeki bütün evlerin ve işyerlerinin camlarını kırmıştı. Bu arada bazı güvenlik gücü mensupları sokakta yakaladıkları küçük bir çocuğu tartaklayarak havaya kaldırmış ve işyerinin camını çocuğun bedeni ile kırmak istemişlerdi.

Mardin Kızıltepe’de basın açıklaması esnasında emniyet güçleri gaz bombaları atmaya başlarken, güvenlik güçleri de cop, kalas ve silahlarla müdahalede bulunmuş, bir kişinin ölümüne neden olmuşlardı. Ertesi gün gene bir kişinin sırtından vurulduğu olaylar sırasında halka zorla Mehter Marşı dinletilmiş ve sokakta bulunan herkes darp edilmişti. 8 ile 13 yaş arası on çocuğun gözaltı altına alındığı Nusaybin’de ise güvenlik güçleri ‘Ölürüm Türkiye’m’ ve benzeri marşlar söyleyerek, bayraklar sallayarak halkı tahrik etmeye çalışmışlardı.

Batman da bu operasyondan nasibini almış, polislerin rastgele ateş açması sonucu 3 yaşındaki bir çocuk ölmüştü. Ayrıca Yavuz Selim Mahallesi’nde polis ve jandarma bütün evlere girip, karşılarına çıkan herkesi dayaktan geçirmişlerdi. İlginç olan halkın gözaltına alınma ve işkence görme korkusu nedeniyle hastanelere müracaat etmemeleriydi. Urfa’da ise demokratik kitle örgütlerinin basın açıklaması yapacağı noktada toplanan korucular halka ateş açmışlar ancak haklarında hiçbir yasal işlem yapılmamıştı.

Türkiye bunlara gözlerini kapadı, görmek istemedi... Birtakım ‘teröristlerin’ işi diye düşünmek istedi. Ama acaba devlet ve onun sahibi olan bizler yaptığımızın farkında mıyız?

ETYEN MAHÇUPYAN


15.05.2006


e-posta adresi:e.mahcupyan@zaman.com.tr

[mustafayaman]

Dün ile bugün arasında gidip geliyorum. Zihnimde fırtınalar kopuyor. Dününün çığlıkları, arşa yükselen feryatları bugünün umursamaz kahkahalarına karışıyor.
Dün, canını dişine takarak, anadan, yardan, serden geçerek yedi düvele karşı yedi cephede vatan savunması yapan bir aziz milletin torunları bugün, çilesiz, zahmetsiz elde ettikleri vatan topraklarını yetmiş iki buçuk milletin salyalı ağızlarına arz etmiş bulunmaktadırlar.

Dün, topu ile tüfeği ile, uçağı ile donanması ile yedi cepheden üzerimize saldıran haçlı birlikleri bugün beyefendi rolünde gelip, ordu ile alamadığı arazilerin tapusunu alabilmektedirler. Dün, ırz düşmanı, can ve mal düşmanı diye vatan topraklarına sokmadığımız çapulcu sürüleri, bugün rahatlıkla köyde– kente, tarlada–bahçede ve hatta apartmanda komşumuz olabilmektedirler. Onlar mı evcilleşti, medenileşti, tek dişi kalmış canavarlıktan terfi ettiler yoksa biz mi aptallaştık, aptallaştırıldık? Diyelim ki, dün olanları unuttuk. Çanakkale’yi Sakarya meydan savaşını, Dumlupınar’ı, ateşle imtihandan geçtiğimiz günleri, Sarıkamış’ta donup kaldığımızı unuttuk. Peki, bugün olanları da mı görmüyoruz?
“Hemdert
Hem keder var hem de dert
Saraybosna yanıyor.
Bulunmaz mı bir hemdert” şeklindeki feryadımızın üzerinden ancak on yıl geçti. O diyarda, yanı Saraybosna’da Kosova’da en az ikiyüzbin Müslüman’ın üzerinden haçlı dozerleri geçti, ırz–namus ayaklar altına alındı. Ardından Afganistan işgali yaşandı, onun ardından Irak katliamı başladı, hala devam ediyor. Filistin ise yarım asrı aşkın bir süredir kanayan bir yaramız.

Osmanlı’nın eski eyaletleri şimdilerde alev alev, kan sebil sebil ve gözyaşları sele dönüşmüş durumda. Peki, Osmanlının bakiyesi olan Anadolu coğrafyasında işler, gidişler nasıl? Gün geçmiyor ki, haçlı–siyonist eliyle ve düzenbazlığı ile başımıza bir çorap örülmesin, ayağımızın altına sabun koyulmasın. Gün geçmiyor ki, haçlı dünyası adına birileri gelip bizi azarlaması, fırçalamasın, hesaba çekmesin.
Yüzümüze karşı sırıtarak ecdadımıza iftira atıyorlar, dedelerimizi katil ilan ediyorlar, susuyoruz. Dedelerinizin temiz olduğunu iddia ederseniz, şu kadar hapis, şu kadar para cezasına çarptırılacaksınız diyorlar, susuyoruz. Dışarıdaki müfterilerin içimizdeki uzantıları, sözde vatandaşlarımız iftira kampanyasını sürdürüyorlar, susuyoruz, üstelik ecdadımıza daha rahat sövmeleri için imtiyazlar tanıyoruz.

Yeni yeni düzenlemelerle, Anadolu coğrafyasını kilise tarlası haline getirdik, yaranamadık. Misyonerliğin önünü açtık yaranamadık. Papazları ve Hahamları hem de iftar sofralarının başköşesine oturttuk, yaranamadık. Bizim tarihi eserlerimiz dökülürken, Van gölünün ortasında Akdamar adsında ki Ermeni Kilisesinin onarımı için dört trilyon iki yüz elli milyar bütçe ayırdık yaranamadık. Gelen azarlıyor, giden fırçalıyor, gelen iftira ediyor, giden hakaret ediyor. Zillet, ta gırtlağımıza dayandı. Bu zilleti hak edecek ne yaptık?
Bu cennet vatanın bizden önceki sahipleri, aziz ecdadımız çok acılar yaşadılar, canlarını feda ettiler, ciğerparelerini, Koçyiğitlerini feda ettiler fakat vatana dört elle sarıldılar dişleri ile tutundular:
“Canı cananı bütün varımı alsında Hüda
Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda”
İlkesi, ideali etrafında birleştiler ve bizlere bu cennet vatanı armağan ettiler. Ayağımızın altında, hazır bulduğumuz vatan topraklarını şimdi biz gâvur parasına satıyoruz. Hayırsız, hesapsız, ölçüsüz bir çocuğun, babasının yüz yıllık birikimini birkaç ay içerisinde har vurup harman savurması gibi, ecdadımızın mirasını çar–çur ediyoruz. Hem de dedelerimizin vuruşarak ellerinden aldıkları vatan topraklarını şimdi aynı milletlerin torunlarına satıyoruz. Yanı, yirminci yüz yılın başlarında, topla tüfekle topraklarımıza üşüşen, İngiliz’in, Fransız’ın, İtalyan’ın, Rum’un, Ermeni’nin torunları şimdi şöyle diyorlar: “Dedelerimizin ordularla alamadıkları Anadolu topraklarını biz para karşılığında patır patır alıyoruz.”

Bu satışa zemin hazırlayan bugünkü iktidar çevreleri, yandaş ve yalakaları oturmuşlar bu zillete avanak avanak kılıf uydurmaya çalışıyorlar.
İşte böyle bir vatanın derdi var bende.

BU HÜKÜMET BAŞIMIZDA OLDUĞU SÜRECE BU KÖPEKLER SALYALARINI AKITMAYA DEVAM EDECEKLERDİR
AMA UNUTTUKLARI BU GÜNÜN YARINIDA VAR VE BUNLARIN HESABI SORULACAKTIR

[1453_fatih]

Bir takım itlerin bu tür yazılar yazmalarına alıştık artık...

Hele bir de bu it ermeni olunca insanın "heralde içindeki kini kusuyor" diyesi geliyor.Acaba yazdıklarına kendi inanabiliyor mu?Tarafsız davranıp,olaylara yansız bakabildiğini düşünüyor mu?

Artık korkularının da kalmadığı açık.Yoksa bu lafları böyle kolayca edemezlerdi..

Kim olursa olsun ne düşünürse düşünsün insanların gazetelerde devletin savunma hakkını saldırı gibi göstererek,halkın nazarında devleti,askeri küçük düşürmesine izin verilmemelidir...

Her nedense böyle yazılara son zamanlarda düşünce özgürlüğü adı altında hükümet tarafından fazla müsamaha gösteriliyor.Dolayısıyla çakallarda meydanı boş bulunca aklına ne gelirse atmaktan geri durmuyor...

Gazetelerde ve televizyonlarda herşeyi yazma ve söyleme hakkına sahip olduğunu düşünerek devletin,askerin ve bazende Türk Milleti'nin şeref ve haysiyetini zedeleyecek laflar edenlere müdahale edilmezse başımıza daha çok şey gelecektir.Bunlar açıkça provakosyondur.Kürtlere açıkça devlet sizi sevmiyor mesajını vermektir....

Meydanı bu itlere bırakmak olmaz.Bir an önce önlem alınması gereklidir...