Bozkurt NET

[bozkurt__1453]

Biraz ağlayıp keder dağıtmak isteyenler için bire bir.VATAN AŞKI diyeyim ben siz anlarsınız.


İsmini açıklamak istemeyen, vatan uğruna Güneydoğu’da kanının son damlasına kadar savaşmış bir vatan evladının mektubu var. Bugün gazeteleri açtığında göz yaşlarıyla kaleme aldığı bu haykırış bizi o kadar duygulandırdı ki, gerçekleri görmemizi engelleyen toz perdesini gözlerimizden akan yaşla sildi götürdü. Bu mektupta vatan var, bayrak var, analar var, gözyaşı var, bu mektupta Türk evladının umutları var mutlaka okuyun....



Abdullah Öcalan ya da PKK kelimesi aşağıdakiler için farklı farklı anlamlar ifade eder. Doğaldır. Eşyanın tabiatında çağrışımlar, deneyimlerle anlam kazanır.

Güneydoğu’da savaşmış, şehit düşerken hakkını bu memlekete helal etmiş, evladını şehit vermiş, gazi evladını bağrına basmış, savaşta eriyle operasyona çıkan genarlinden, alay komutanına Apo farklı anlam ifade eder. Dediğim gibi kelimelerin yarattığı çağrışımlar deneyimlerle anlam kazanıyor.

Herkes kendi deneyimleri çerçevesinde fikir yürütebileceğinden, alın size gazetelerde ve TV’lerde (Ceviz Kabuğu programı ve Sayın Hulki Cevizoğlu hariç) pek duyamayacağınız bir Apo tasviri.

Diyarbakır’a gidiyor ya, AB yetkilileri. Ben de gittim 1995’de. Bu ülkenin bir evladı olarak. Hem de Atatürkçü ve şerefli bir TSK mensubu emekli subay’ın evladı olarak. Torpilsiz ve gönüllü. AB’cilerin gitmediği kırsallarda PKK kalleşlerinin eşek altında saklanıp yanaşabildikleri ve roket attıkları karakollarda, mayın döşedikleri yollarda, öğretmen, doktor vurdukları mezralarda, yol kestikleri, haraç aldıkları, namusuna göz diktikleri ve bu vatanı en az bizim kadar seven Kürt asılllı Türk’lere yaptıklarını anlatmaya ne gerek var.

Gerilla olamayacak kadar dayanaktan yoksun, kalleş, çapulcu ve köşeye sıkıştığında itirafçı olmak için ağlayan bu zavallı grubu dağdan indirmek ve topluma kazandırmak ve korkmamamız için telkinde bulunan ve kapı kapı TV’lerde gezen PKK sözcüsü kılıklıklara söyliyeyim. Kendini bir bölgede yoğunlaşmış insanların kurtarıcısı iddia edip, bu ilkeye zarar ziyan verip; askerini şehit edip, AB’ye girdik herşey değişti; bu “masum” gençleri dağdan indirelim derseniz; bu ülkenin orada savaşmış gazi, şehit düşmüşleri sizi tükürüğü ile boğar.

Gelelim orada ne olduğuna. Sabah gazeteyi eline alanlar şu haberleri gördü hep. Diyarbakır kırsalında sıcak temasta 20 terorist ölü ele geçirildi, 3 şehit. Ey millet. Rambo ve benzeri filmleri şaşkınlık ve hayranlıkla izleyen gençler; metalden fırtınalarda moralleri bozulanlar. Bu ülkenin evladı, zabitiyle Çanakkale’den aşağı kalmayacak bir destan yazdı. O destanda kimi kolunu verdi, kimi gözünü kimi canını. 40 derece sıcakta hayvan yalaklarından su içtik, dağlarda 2 metre karda nöbet bekledik, tereddüt etmeden verilen bir emirle akıncılar gibi Güneydoğu’da her karış toprakta bu ülkenin vatandaşının namusu, canı için gözümüzü kırpmadan döküldük dağlardan ovalara.

Erinden subayına ve hatta generaline ayakların donarken, 3 gün süren çatışmada karnın acıktığında, susuz kaldığında, uykusuz kaldığında bu vatan aşkı ayakta tuttu bizi. Kimse teşekür almak için yapmadı. Gencecik fidanlar düşerken yere alnından vurulup, dev çınarlar kadar heybetliydiler. Aktıkça kanımız toprağa, gürledik nehirler gibi. Her türlü kalleşliğe, arkadan vurmaya rağmen kaybetmedik insanlığımızı ve oradaki “satılmış” bir azınlık dışında gözyaşı döktü Güneydoğu’daki neneler, analar bu ülke için şehit düşen evlatlarına.

Benim dedem Çerkez, anne tarafı Arnavut. Bu ülke kime karşı oldu kökeni yüzünden. Uyan “oradakiler”. Kürt milliyetçiliği rantından nasiplenen, semirene karşı uyanık ol. Bu Apo bebeğini vurmadı mı? Asker seni korumak için şehit düşmedi. İnsan evladı nankör olur derler, uğrunda ölene nankörlük bizim tarihimizde var mı? Korkmayın derler siyasi açılımlar yapalım...Korkmayın onu bunu serbest bırakalım derler.

Sanır mısın ki, tek işsiz olan sensin. Tek aç. Evine ekmek götüremeyen. Olmayacak hayallere kapılma.

Apo yeniden yargılandığında aynı cezayı alacağı kesin. Ama verdiği zararı bin canı olsa ödeyemez.

Gece karanlığında kalleşleri biz beklerken, evinde rahat uyumayı hak edenlere söylüyorum. Gazeteden, televizyondan şimdilerde bazı büyüklerimizin anılarından fikir sahibi olduğunuz “orası”, Güneydoğu’da yaşananlar hakkında fikir sahibi olmanız mümkün değil. Ödenen bedeller, akan kan, yanan canlar, sönen ocaklar.

Bu katili ve yandaşlarını şirin gösteren, en iyi yaptıkları iş olan yalanlarla kandırmaya yönelik söylemlerini yayan, aracılık edenlerin yakasında şehitlerin ve masum bebeklerin elleri yapışır.

Vatanseverliği suç gibi gösterenler, vatansız yaşabileceklerini sanan vize kuyruğunda bekleyen aydınlar, gazeteciler yaşamadığınız birşey hakkında, ödemediğiniz bedelden kendinize pay biçerek “bizim” adımıza hesap yapmayın.

Bu ülkede yaşan herkes “Türk”dür. Türk ve Kürt milliyetçiliği söylemini yayanlar; sanki böyle bir ayrım varmış gibi davrananlar; bir bölgeyi ayrı tutatnlar ve bölücülüğün en tehlikelisi olan “ideolojik” olarak PKK dümen suyuna bilinçli ya da bilinsiz girenler.

Gazi mehmetçikleri bir haftasonu ziyarete gidip, görün. Şehit mezarlıklarını ziyaret edin. Muazzaf ya da emekli subaylarımızı dinleyin.

İçi sızlamayanın suratında patlasın şehitlerin tokatı.

Yokluktan vatanı bölmek isteyenler hala bu oyuna uyanmayıp da, oyunun parçası olmaya devam ederse; Irak’a baksınlar uyansınlar.

Ekmeğini bölüp paylaşan, vatanını canı pahasına koruyan, Atatürk’ün yolunda ilerleyen şerefli bir “Türk” milletinde azınlık olduğunuzu hala hissediyorsanız (o şerefsiz PKK’lılar) gibi; bu ülkenin tarihinde şerefsiz ne olabildiyse; ancak o kadar bu ülkenin vatandaşı olursunuz.

Yirmi yılını savaşa harcamız bir vatanda azınlık değilken, azınlığa düşme. Bu ülke çalışan ve rızkını çıkartamaya çalışanı sahipsizler mezarlığına gömdürmemiştir hiç.

Bu Apo tahmin ettiğinden daha fazlasını aldı herkesten. Apo’nun sözcüsü kılıklıları dinleyebilecek kadar asil ve adil bir milletin evladı olmaktan onur duyan bir kardeşimizden abinizden, “Ne Mutlu Türküm Diyene!”...

Güneydoğu’da savaşmış bir asker