Bu kadar sığlık yetmemiş gibi, değerli Hocam, bir de üstüne üstlük söz konu yaptığımız memleketlerde, (maalesef yurt içinde de durum farklı değil!) Diyanet camilerinde görev yapan kişilerin bir çoğunun bir takım cemaat ve tarikatlarla dava ve gaye birliği içinde olduklarını görmek, insanı ayrıca kahrediyor!. Haliyle bu insanlar inandıkları dinin ışığıyla değil, mensup oldukları kliğin mantığı ile hareket ediyorlar. Ve dolayısıyla Vatana Millette değil; cemaatlarına layık asker yetiştiriyorlar. Hal bu ki, her TÜRK gibi, bu insanların vazifesi; vatana, millete, devlete hayırlı olacak insanların sayısını çoğaltmak değil mi?.. Sizin anlayacağınız, bu insanların iç dünyalarında, maalesef "DEVLET" diye bir kavram yok! Varsa yoksa yürekten bağlı oldukları cemaat ve tarikatlar.. Bu gerçeği şöyle ifade etmek de mümkün. Ne yazık ki bu kimseler, Türkiye Cumhuriyeti Devleti`nin ekmeğini yiyorlar (Bu ekmek, yurt dışındakiler için oldukça büyük bir ekmek!) fakat başkalarının kılınıcını sallamakla meşguller. Bir diğer ifadeyle" Devlet ambarından yemleniyorlar; fakat, ne yazık ki, yumurtalarını başkalarının kümesine bırakıyorlar. Bize, size ve tek kelime ile TÜRK Milleti`ne yazık olmuyor mu?..
Bir devlet düşünün; milletin parasıyla kendi besliyor, kendi büyütüyor, kendi okutuyor ve kendi maaş veriyor ve ne var ki, bu insan devletinin bekası ve milletin mutluluğu için çalışmıyor.

Muhterem Arslan Bey,

Söz buraya gelmişken, sayın Diyanet İşleri Başkanı`ndan bir iki ricada bulunmak istiyoruz.
Sayın Bardakoğlu,
Ne olur siz bari, bundan böyle görev için yurtdışına gönderdiğiniz insanlarda, genel kültürle birlikte, onlarda vatan, millet, bayrak ve devlet sevgisi de arayınız. Hayır, bu kişilerin ekseriyetinde maalesef bu özellikleri göremiyorsunuz. Çünkü, bunların bir çoğunun Müslümanlar için, milli kavramların ne derece önemli olduğundan haberi yok. Bu konular hakkında yeterli bilgi birikimine sahip değiller.. Bilmedikleri için de adı geçen kavramları sevmiyorlar. Çünkü seven insan korur ve kollar...Yaşar ve yaşatır... Malum, herkes bildiği, hissettiği ve anladığı, kadar sever.
Bilmeyen, anlamayan ise, ne kendisi sevebiliyor ve ne de başkalarına sevdirebiliyor...
Camilerde görev yapanların vaazlarında devamlı tekrar ettikleri bir şey var; bu şey; "dini kimlik" tir.. Oysa milli kimliğini koruyamayan insan, dini kimliğini de muhafaza edemiyor. Manevi kimliğini koruyamayanın, milli kimliğini yaşayamadığı ve yaşatamadığı gibi.... Zira bu her iki kavram; bir bütünün iki mukaddes parçasıdır.
Yurtdışında ikamet eden (özellikle de Fransa`da) vatandaşlarımızın çocukları doğru-dürüst ne Türkçe konuşabiliyorlar ve ne de yazma imkanları var. Allah aşkına siz söyleyin; bu çocukların dini kimliklerini korumaları, yani Müslüman olarak hayatlarını sürdürüre bilmeleri mümkün mü?
Biliyor musunuz, bazı Diyanet camilerinde verilen dersler sayesinde az da olsa, namaz kıldıracak noktaya gelmiş olan TÜRK gençleri var. Ne yazık ki bu kimseler İstiklal marşımızı, bilmiyorlar, tanımıyorlar. Sakın ola ki bize hiç kimse, bu konu, din görevlisinin meselesi değildir, demesin. Biz, zaman zaman böyle bir mantığa sahip insanlarla da karşılaşıyoruz.. TÜRK çocuğuna, dini vecibeleriyle birlikte, mutlaka milli dinamikleri de öğretilmelidir. Bu ise yalnız öğretmenlerin görevi değildir; cami hocaları için de bir vecibedir. Çünkü, gerek İstiklal marşımız ve gerekse diğer milleti millet yapan milli unsurların tamamı, ilahi nizamın içinde birer kutsal müessesidirler.. (Malumunuz;Vatansız, devletsiz ve dolayısıyla hür olmayan Müslüman için, Cuma namazı farz değildir!)

Dilin Önemi Çok Büyük

Muhterem Hocam,
Malumlarıdır, dilini kaybeden bir insan, dinini de kaybediyor her şeyden önce dil ve din mutlaka çok iyi korunmalıdır.. Dinsiz olmaz! Dilsiz de hiç olmaz!.... Dil giderse, geride ne vatan kalır ve ne de millet... Çünkü; "KİTLELERİ YOĞURUP BİR MİLLET HALİNE GETİRMEKTE DİN BİRİNCİ SIRAYI; VE MİLLETLERİN BEKASINI TEMİN HUSUSUNDA İSE DİL, İLK SIRAYI İŞKAL EDER. DİN OLMAZSA MİLLET OLMAZ... VE DİL OLMMAZSA MİLLET OLMAZ...VE DİL OLMAZSA VEYA ZAMANLA KAYBOLUR GİDERSE; O MİLLET TARİHTEN SİLİNİR VE İNKIRAZA MAHKUM OLUR."

Değerli hocam,
Din bir bütündür; bu bütünün içinde, Vatanın yeri ise çok büyüktür.. Bu hal böyleyken, Fransa`da TÜRK camiinde vazife yapan din adamı; "Vatan ne demek? Allah bütün dünyayı Müslümanlar için vatan olarak yaratmıştır" diyorsa ve dini bu mantıkla anlamaya ve anlatmaya çalışıyorsa; siz, İslam adına sergilenmek istenen bundan daha büyük bir kötülük düşünebilir misiniz?
Diyanet İşleri`nin muhterem Reisinden öğrenmek istiyoruz; Siz bu kişileri yurtdışına gönderirken bu insanlarda ne gibi bir özellik arıyorsunuz? Bu konudaki kıstaslarınız nedir (nelerdir?) Bunu durumu hangi ölçülere göre ayarlamaktasınız?... Bize söylendiğine göre, bir takım ilmihal bilgileriyle birlikte, Din görevlisine hayatı boyunca hiçbir zaman hiçbir yerde lazım olmayacak bazı im bu rivayetlere itibar etmemiz tabii ki mümkün değil)
Bizim çok iyi bildiğimiz ve altını çizerek söylemeye çalıştığımız görevli kardeşlerimizin fikren, ruhen.. istenilen evsafta olmamalarıdır. Ellerinde bir piknik çantası, içinde üç-beş kitapçık.. Ver elini Avrupa... Beyin boş... yürekler fakir.. Aşk yok.. .meşk yok.... Eyvah... Çok yazık.. çok!...
Sayın Tekin, Din görevlileri böyle de, Türk okullarında vazife yapan öğretmenler farklı mı? Hayır değil! Onlarda buralara yeterli bilgiye sahip olmadan gelmişler. Ne ilmi muhtevaları var ve ne de şekil düzgünlüğü. Son yıllarda, yurt- dışında tanıdığım bazı öğretmenlerin, Türkçü (!..) takındıklarını müşahede ettim. İslam`ın dışında kuru bir Türkçülük!.. Olur mu? Asla olmaz!... Herhalde bu gibiler, kendilerini Türkçüymüş gibi gösterip, temiz yürekli TÜRK vatandaşlarını (özellikle de Ülkücüleri) istismar ediyorlar. Bir de değerli dost, Hıristiyan memleketlerinde hizmet veren gerek din adamlarından ve gerekse öğretmenlerden bir çoğunun sırtında, doğru dürüst - temiz-pak bir elbise bile yok!. İçlerinden çok azı kravat kullanıyor.. Kendileriyle bu konunun sohbetini yaptığımızda, bir kısmının tembelliğinden dolayı kravat takmadığını ve ekseriyetinin de, kravat takmanın günah (!..) olduğunu düşündükleri için kullanmadıklarını gördük..
Yurtdışında durum böyle de Sayın Tekin, yurtiçinde cami ve okullarda vazife yapan kardeşlerimizin durumu çok mu farklı?... Efendim, ANKARA`da, camilere vaaz merkezden verilir. Ne hikmetse, binaların zemin katlarında faaliyet gösteren mescitlerin bir çoğunda, bu uygulamayı göremiyoruz. Eskiden olduğu gibi, bugünde bu mekanlarda önüne gelen, (vaaz verme adına ) ses denemesini sürdürüyorlar.. Ayrıca, siyasi misyonlarının gereği neyse, onu da eksiksiz yerine getiriyorlar. (Not:Bize göre, Türk milleti için, "merkezi vaaz sistemi" son derece hayırlı olmuştur. Bunun tahakkukuna sebep olanlara müteşekkiriz.) Haftanın her gününde, öğlen namazı öncesinde, bu mübarek hizmet devam etmektedir. Tabii ki çok çok
güzel. Buna kim ne diyebilir ki! Gelin görün ki sayın Hocam, konuşmacılar, her ne hikmetse, belli-başlı konuların dışına bir türlü çıkmazlar, çıkmıyorlar. Oysa biz, bu insanların her birinin sahasının uzmanı olduklarını biliyoruz. O halde belli başlı mevzular dışına neden çıkmazlar?.. Acaba vaaz konularının çeşidini, niçin artırmazlar?.. Anlamak mümkün değil..... Cemaatın bir kısmı, ezanla birlikte girer camiye. Kendilerine bunun sebebi sorulduğunda, verdikleri cevap;" Vaizlerin anlattıklarını artık ezberledik; farklı şeyler dinleyemediğimiz için, ezana kadar içeri girmek istemiyoruz ."
İnsan yılda üç-beş defa olsun, Vatanla ve vatanın İslam`daki yeri ve önemiyle alakalı konuşmaz mı? Malum, Ramazan geldiğinde camiler dolup-taşar.. Bu ayda cemaat arasında gençler çoğunluktadır.. Değişen yine bir şey olmaz. Affedersiniz, eski hamam eski tas.. Sene boyu işlenen konular, Ramazan ayı boyunca da değişmez ve böyle bir ihtiyaç da hissetmezler. Yazık değil mi?.. İnsan, böyle bir fırsatı çok daha iyi değerlendirmek istemez mi, Beyefendi? Bayram namazı öncesi verilen vaazda da aynı meseleler tekrar edilir. Birlikten, dirlikten vatan ve millet bütünlüğünden vs. etraflıca anlatılsa ne kadar yararlı olur değil mi? Hayır efendim, hayır... Olmuyor... olmuyor vesselam!!! Bu insanlarda herhalde gönül sevdalarını kaybettikleri içindir ki, sözleri kalplere tesir etmiyor. Malum, yürekten gelen söz kalpleri besler... Türkiye`mizin diğer vilayetlerinde durum nasıldır, biz bunu bilemiyoruz. Ankara`da keyfiyet maalesef anlatmaya çalıştığım gibi.. Başkent camilerinde vazife yapan ilim irfan adamlarımız bu mantığı mutlaka değiştirmelidirler! Bundan böyle Vaizlerimizin Türk camilerinde biraz da vatanla milletle, devletle vs. ilgili konuşmalar yapmalarını istiyoruz! Lütfen bu millete biraz da toprağın, ormanın, ağacın.. insan hayatında ki önemini ve dindeki yerini anlatsınlar. Birlikten-dirlikten... dostluktan.. kardeşlikten.. Vatan, millet ve Devlet bütünlüğünün öneminin altını bir defa değil; onlarca kez dillendirip, altını defalarca çizsinler. Caminin mukaddes mekanlarda olduğunu anlatırken; vatan ve hürriyetin biz Müslümanlara Allah tarafından verilmiş en büyük bir emanet olduğunu da söylesinler.. Camilerin içinin dışının temiz olmasının gereğini izah ederken, Müslüman`ın içinin, dışının;.. elinin ağzının; üstünün başını ve çoraplarının da temiz olmasının ALLAH`IN emri olduğunu ifade etsinler.. Vallahi Beyefendi, Kabe`nin birer şubesi olarak kabul ettiğimiz camilerimizde, Allah`a ibadet etmeye çalışırken, elimizi, alnımızı, burnumuzu nereye nasıl bırakacağımızı bilemiyoruz.. Yüzünüzü nereye hangi tarafa çevirseniz, oradan sizi rahatsız eden değişik kokuların zulmüne maruz kalıyorsunuz.. Bu ve benzeri hususlar, cemaatın anlayacağı şekilde devamlı anlatılmalıdır. Temizlik.. Ne mübarek bir kavram değil mi?.... Beyin- gönül, iç-dış, üst-baş, ev- ocak, cadde- sokak temizliği.... Malumlarıdır, Yüce ALLAH tarafından insanlığa gelen ilk mesaj "OKU!" emri ilahisidir. Bu ilahi fermanın arkasından gelen ise; Vesiyabeke fetahhir" lafzı celilesidir.. Bu ayette Yüce Mevla`mız bizden beynimizi, kalbimizi, kanımızı canımızı, ruhumuzu, niyetimizi, üstümüzü, başımızı, evimizi, ocağımız, bağımızı, bahçemizi.. caddemizi, sokağımızı... temiz tutmamızı istemektedir. Bu hal böyleyken, ne yazık ki Müslümanlar olarak ALLAH`IN biz insanlara ihsan ettiği nimetlerin en azizi olan su ile bir türlü dost olamamışızdır. Bir başka ifadeyle, içmenin dışında suyu en az kullanan ne yazık ki, "ölüm sonraki hayata" inandığını söyleyen harikalar harikası, zavallılar zavallısı kardeşim Müslüman olmuştur.
Söz buraya gelmişken sizlerle bir hatıramı paylaşmak istiyorum.
Bundan bir iki ay önce, Fransa`nın Lyon bölgesinde bir şehirdeyiz. Bu şehirde Ülüküocağı ismi altında faaliyet gösteren teşkilatımızın salonu oldukça geniştir. Bu itibarla, bu kentte ikamet eden vatandaşlarımızın ekseriyeti dini merasimlerini derneğimiz lokalinde yaparlar.
Kayserili H.Hakkı ağabeyimiz vefat etti (Rabbim hem onu ve hem de bütün geçmişlerimizi af ve mağfiret eylesin Amin!.) Merhumun yakınları, periyodik aralarla üş beş kez ocak salonunda Mevlit ve Kur`an okutup ardından da yemek verdiler. Her defasında dikkat ettim, 80-100 kişiden hiç biri (Din görevlileri de dahil) ne yemekten evvel ve ne de yemekten sonra maalesef ellerini yıkamadılar.

En son, ikram edilen yemekte baktım olmayacak bu konuyu dile getirdim. Söze şöyle girdim ve daha sonra da sordum; " Can dostlar, görevim icabı, dikkat ettim; şu ana kadar içimizden hiç birimiz, yemek öncesinde ellerimizi, yemek sonrasında ise ellerimizi ve ağzımızı yıkamadık. Hal bu ki, bu davranış, maddi ve manevi yönden insan sağlığı için çok önemlidir.
Bilirsiniz, mikropların en çok bulunduğu yer, ellerimizdir. Bunu için bir yabancı; "İnsanların ayakları ellerinden daha temizdir" der... Cihan Peygamberinin de mübarek hayatlarında, her şeyden çok daha fazla dikkat ettiği şeylerin başında, el ve ağız temizliği gelmektedir. Şanlı Peygamber, bir gece kalmak için misafirliğe giderken dahi yanında misvakını (diş fırçası) mutlaka götürürdü. Binaenaleyh, bundan dolayı el ağız temizliği biz müminler için sünnet-i müekket olmuştur. Gerek caminin abdest hanesinde ve gerekse teşkilat içinde sıcak ve soğuk su, şakır şakır akıp dururken acaba ellerimizi ve ağzımızı neden yıkamıyoruz?" Tabii soruma cevap gelmedi.. Yalnız içlerinden biri, "Biraz önce camiden çık tıktığımız için gerek görmedik" dedi. Bir başka dostumuz da, "Çok haklısınız. Fransızlar bunu katiyken ihmal etmezler. Sizin sık sık ifade ettiğiniz gibi, bizler insan olmadan, Müslüman olan kimseleriz. Bütün mesele bu..."
Evet, Sayın Tekin, hiç unutmam; bizim çocukluğumuzda, şartlar ne olursa olsun; yemekten evvel ve sonra mutlaka eller yıkanırdı. Evimize misafir geldiğinde, en büyük zevkimiz, misafirin önüne leğen getirip, ellerini yıkamasına yardımcı olmaktı. Günümüzde ise,kimse ne yemekten evvel ve ne yemekten sonra ve ne de bir başka zamanda ellerini yıkamıyor. Bu yüzden, milyarlarca canlı barındıran o elleri tutarken, elinize yapışacağından endişe duyuyorsunuz. Belli ki o eller uzun zamandan beri su görmemiş. Kaldı ki, su ile birlikte sabun kullanmadan elleri mahut canlılardan temizlemek mümkün değil. Sahanın uzmanları, sabunsuz yıkanan ellerde, mikropların sadece o/o 15`in öldüğünü; sabun kullanıldığı takdirde bu oranın o/o 80`lere çıktığını ifade etmektedirler. Ya gerektiği şekilde temizliği yapılmayan ağızlar... (Affedersiniz) insan ağzı demek için, bin bir şahit lazım. Adeta tarla gibi.... Çer-çöple dolmuş sanki...
Öyle zaman oluyor ki, kadın olsun, erkek olsun; evinize gelen misafirleri, laobaya ite-kaka götürüyorsunuz. Zorlan değil ya, böyle bir alışkanlık edinmemiş insanımız. Öyle ki, el yıkamanın önemimden söz etmek istediğinizde, muhatabınız gözünüze bön bön bakıyor. Hal bu ki, elleri yapış yapış olmuş. Yüz binlerce canlı fıkır fıkır kaynıyor Bu ellerle yemeğe oturacak ve o elleriyle de ekmek tutacak, ağzıyla alış-veriş yapacak.. Beyin, yürek ve fizik sağlığı adına, bundan daha büyük bir felaket düşünebilir misiniz Arslan Beyciğim?.
Hele bir de para sayarken, parmağını ağzında ıslatan insanlar yok mu, onların bu hareketini gördüğümüzde, midemiz bulanıyor; istifra etmemek için; kendimizi zor tutuyoruz. Ne diyelim, ne söyleyelim... Denecek ve söylenecek fazla bir şey yok.... Eğitim.. Eğitim... ve yine eğitim.. Ne demek eğitim? İnsan beynini, insan kalbini ve o insanın midesini "FITRATA" uygun şekilde beslemek demektir eğitim. Buna, ise çocuk, anne rahminde iken başlamak lazım. Hayır! Bunun başka hiçbir yolu yok!.. "Var" diyen beri gelsin...

[--pagebreak--]Hakikati söylemeyen Dilsiz Şeytandır
Arslan Bey,
Daha fazla zaman kaybetmeden, din adamlarımızla birlikte, okullarımızda vazife yapan öğretmenlerimize mutlaka YENİ BAŞTAN EĞİTMEK LAZIM. Atalarımız:" YARIM HOCA DİNDEN, YARIM DOKTOR CANDAN, YARIM HUKUKCU DA HEM CANDAN VE HEM DE MALDAN EDER" demişler. Yarım beyinden, yarım gönülden yarım niyetten çok çektik ve halen de. Beni affetsinler çekmekteyiz. Yazık!. Öyle zannediyorum, bu insanlar biraz fazla tembel. Beyefendi, ilahi kültürümüzde bir güzel söz vardır; "HAKİKATI SÖYLEMEYEN DİLSİZ ŞEYTANDIR." denilmektedir... Bunu için bu gerçekleri yazmak, söylemek mecburiyetindeyim. Bu, acı hakikatleri ifade ederken insan hakikaten zorlanıyor; ama ne var ki, bildiklerimiz, gördüklerimiz ve yaşadıklarımız, bunları sizinle paylaşmamız için bizi mecbur bıraktı.
Görevleri, insanımızın beynini, kalbini beslemekten ibaret olan bu kardeşlerimiz, ne gazete okurlar ve ne de dergi karıştırırlar. İçlerinden yılda on kitabı, severek, anlayarak ve notlayarak okuyanların sayısının yüzde yedilerde olduğunu söylüyor araştırmacılar. Ama, konuşmaya gelince alimallah mangalda kül bırakmazlar.. Bu husustaki cesaretlerine diyecek yok!. Kendi seslerinin dışında başka bir sesi de dinlemeye asla tahammülleri yok. Dinlemeden, dinletmeden ve dinlenmeden konuşuyorlar....
Öyle zannediyorum, bir çoğu da konuşmayı," ses"çıkarmaktan ibaret bir eylem olarak anlıyor. Oysa bilmeden, anlamadan.. sevmeden konuşmak; insana yakışan bir şey değildir. Beş dakika konuşup, altıncı dakikada dedikodu-gıybet yapmak da konuşmak değil; o, sadece ses çıkarmaktır. Sinekler böcekler kurbağalar gibi.
Diyeceksiniz ki, Din görevlileri ve öğretmenler böyle de, diğer kurum ve kuruluşlarda görev yapan insanlar çok mu farklı? Evet, bunu düşünmekle haklı olabilirsiniz.. Eğer sistem bozuksa, o sistemi oluşturan insan unsurunun sağlam kalması, ne yazık ki mümkün olmuyor. Şarklı bir mütefekkir, öyle diyor:" Cemiyet tedenni ettiği müddetçe ferdi tefeyyüz mümkün değildir." İslam, içtimai bir dindir. Bu nizamı ferdin yalnız yaşaması ya mümkün değildir veya çok zordur. Bütün bunlardan sonra, bizim gönlümüz din adamları ve öğretmenlerimizin herkesten farklı, daha iyi, daha temiz ve daha muhtevalı olmalarını istiyor. Biz, bu insanların her yerde her zaman toplumun en önünde durmalarından yana. İnananlar birbirlerinin aynasıdır. "Mümin, müminin aynasıdır" denildi. Din adamları, eğitimciler ise, toplumların boy aynasıdırlar.
Arslan Bey! Ne yazık ki böyle değil; bir çoğunun toplumun en gerisinde kaldıklarını görmek insanı hakikaten rahatsız ediyor..
İnsan beyniyle, insan kalbiyle ilgilenen insan bu kadar boş, bu derece hissiz, sevgisiz olamaz, olmamalı Beyefendi! Bu kapasite ile, bırakın çiçekçilik yapmayı; ormancılı bile yapılamaz!
Sohbetlerimizde sık sık karşılaşmışızdır. Salonda herkes yerini almış saygı ve ilgiyle sizi takip etmektedirler. O da ne? Dinleyiciler arasında birkaç kişinin davranışı gözünüze takılır, biranda insicamınız bozulur.. Bunların kim olduğunu hemen anlarsınız.. Sizi daha fazla rahatsız etmemeleri için;" Efendiler, herhalde sizler rahatsızsınız. Biz size müsaade ediyoruz; isterseniz siz gidebilirsiniz," dersiniz. Bunun üzerine, yöneticiler derhal, araya girip;" efendim, onlar bizim hocalarımızdı çok şükür, rahatsız falan değiller; adetleri öyledir." derler. Biraz önce ifade ettiğimiz gibi, sizi içlerinden gelerek dinlemezler, siz konuşun dersiniz, bu kez de ses çıkarmaktan başka bir iş yapmazlar. Güzel bir deyişimiz vardır;" Hem kel ve hem de fodul" nasıl söylesem bilmem ki, böyle bir şey işte.....
Biraz önce ifade ettiğimiz gibi, burada bir kez daha altını çizmek istiyorum; İki Cihan Nebisi: "Mümin, müminin aynasıdır" buyurdu. Din adamları ve bilumum eğitimciler ise, toplumların boy aynasıdırlar. Daha doğrusu böyle olmak zorundadırlar!
Evet can dostum, işimiz gerçekten de çok zor. İnsan, zaman zaman ne yapacağını ne edeceğini şaşırıyor. Rabbim şaşırtmasın!
Size yazmayı düşündüğümde, kıymetli zamanınızı bu kadar fazla işkal edeceğim, aklımın ucundan bile geçirmemiştim. Söz sözü açtı.. Bir de baktım, sayfalar dolup taştı.. Görüyoruz... Anlıyoruz... Biliyoruz... Bunlar yetmemiş gibi, bir de seviyoruz..."Seviyoruz" ne demek üstadım; Milli ve manevi değerlere yürekten bağlıyız. Bir diğer ifadeyle, TÜRK`ü Türk yapan mukaddes kavramlara karşı, denizler kadar engin ve derin bir sevdaya sahibiz.

Öyle anlar oluyor ki, bu karasevda içimizi kurutuyor; bizde ne huzur bırakıyor ve ne de afiyet... Öyle anlar oluyor ki, ahh keşke biz de bilmeseydik, anlayıp görmeseydik de hayatımızı yaşasaydık (!...) diyoruz.
Malumlarıdır, şu gök kubbe altında, bilip de bildirememek; anlayıp da anlatamamak; görüp de gösterememek ve sevip de sevdirememek kadar zor, insanı kahreden başka bir şey yok! Her halde şair, böyle bir ahvalde: "Dili yok kalbimin, bilseniz, ben ondan ne kadar bizarım" demişti.
Arslan Bey dostum, burada sözlerime son noktayı koyarken; bir hususta itirafta bulunmak istiyorum:

Biliyor musunuz, zatınıza bu mektubu yazarken hakikaten zorlandım. Nasıl zorlanmayayım; Anadilimiz, yürek lisanımız, ses bayrağımız.... olan güzel Türkçe`mizi şanına yakışır şekilde yazan birine mektup yazmak kolay mı?.. Hayır, değil! İşte bu sebepledir ki, rahatsız oldum. Ne var ki ben buna mecburdum. Bilmek başka, kavramları aşk derecesinde sevmek başka; yazmak ise çok daha başka şeydir.
Evet, dostum; bizler, sadece birer "yazıcıyız" Bize göre, bu vatan topraklarında kelimenin tam anlamıyla "YAZAR"lar sanıldığından çok daha azdır. Hakiki katli yazarlara, beynini, kalbini (Türkçe`nin kurallarına uygun şekilde) satırlara noksansız ve hatasız aktara bilen
herkese yerler ve gökler kadar saygımız ve sevgimiz vardır. Çünkü biz, Kalemin ve O, kalemin satırlara geçirdiği yazının Yüce Mevla`nın katında ne derece değerli olduğunu çok iyi bilenlerdeniz.
Bizim dünyamızda sizin gibi, ÜLKÜCÜ mütefekkir dostlarımızın kıymeti ise çok daha büyüktür. Özellikle şu son zamanlarda rüzgarların hem sert ve hem de ters esmeye başladığı günlerde size olan ihtiyacımız her zamankinden çok daha fazladır.
Yüce ALLAH (c.c.) sizin, bizim ve bütün "İYİ" insanların yardımcısı olsun. (Amin!)
Çok samimi selam ve muhabbetlerimi takdim eder; kutsal yolunuzda ve mukaddes davanızda başarılarınızın devamını dilerim.
Bize düşen ve bizimle paylaşmak istediğiniz herhangi bir hizmet olursa; yerde-gökte; dünyada - ukbada hazır ve nazır olduğumuzu, unutmayınız e mi?
Her zaman her yerde yanınızdayız.... Arkanızdayız...
Derin saygı ve sevgilerimle.

S.Tekizoğlu
e.Posta:stekizoglu@hotmail.com